Chillout

VANKRIS

z ang. wyluzuj, nie przejmuj się) to okre?lenie, które pojawiło się w amerykańskim slangu lat 80. Opisywano nim uczucie wyzwalania się ze stresowego napięcia i emocjonalnego zaangażowania. Oznacza stan relaksu, psychicznego i fizycznego luzu... Z poczštkami chillout rooms nierozerwalnie zwišzana jest muzyka ambient, wykreowana pod koniec lat 70. przez Briana Eno (album "Music For Airports") oraz osoba Alexa Pattersona aka ORB. Ten zdolny realizator d?więku pracował w wytwórni EG Records, należšcej do Eno. Zafascynowany brzmieniami ambientu (kontemplacyjnej muzyki tła i przestrzeni, pozbawionej rytmu), zapragnšł przeszczepić go do muzyki elektronicznej. W 1989 roku wymy?lił koncepcję "chillout launch". Był to specjalny pokój w londyńskim klubie Landz Of Oz, gdzie podczas acidowych party Paula Oaklanda, grało się tylko ambient. Patterson razem z pó?niejszym członkiem KLF, Jimem Cauty, miksował nagrania Kraftwerk, Briana Eno, Harolda Budda, Steve'a Roacha, Klausa Schulze i Tangerine Dream ze ?piewem ptaków, fragmentami audycji radiowych, szumami eteru i trybalnymi chórami. Wkrótce dokonał pionierskiego nagrania elektronicznego ambientu - 30-minutowego singla "A Huge Ever Growing Pulsating Brain Than Rules From The Centre Of The Ultraworld" jako The Orb. Nazwa gatunku relaksacyjnej muzyki klubowej przyjęła się za sprawš kultowego albumu KLF "Chill Out" z 1993 roku. Chillout rooms bardzo dobrze sprawdziły się podczas angielskich rave parties. Clubbersi, zatopieni w szaleńczym tańcu, udawali się tam podczas finałowego kopnięcia extasy. Szukali spokojnej, ciepłej atmosfery, sympatycznej i bezpiecznej przestrzeni, gdzie mogliby odreagować po?ród podobnie nastawionych ludzi.
Dzisiaj żaden lokal nie może nosić miana klubu, je?li nie ma w nim wydzielonego obszaru chilloutu. Uciekamy do niego, aby zrelaksować się po wyczerpujšcych plšsach na dancefloorze. Możemy zatonšć w głębokich sofach, poturlać się po podłodze, przytulić się do siebie, a nawet zakosztować odrobiny seksu. W londyńskich (i nie tylko) klubach sš do tego celu specjalne dark rooms. Chillout jak najbardziej nadaje się do nawišzywania kontaktów towarzyskich. Preferowane jest miłe zachowanie, uprzejmo?ć, grzeczno?ć i wyrozumiało?ć, czyli to co Anglicy nazywajš "socjalizacjš". Nic nie powinno dziwić i stanowić pretekstu do o?mieszania. Peace, love, easy. Chyba, że kto? pomylił imprezy. Możemy usiš?ć przy barze, ale polecamy uzupełnianie ubytków płynu podczas tańca, czystš wodš sodowš. Je?li używamy dopalaczy, ok. 500 ml wody na godzinę skakania. Zresztš w dobrym chilloucie powinny być ustawione baniaki z darmowš ?ródlanš wodš. Dodatkowo możemy zaserwować sobie jakiego? energy drinka, sok owocowy lub lekkiego drinka z alkoholem. Albo dobre piwo. Jednak bez przesady. Do klubu przychodzi się przecież potańczyć. Najistotniejszym elementem atmosfery chilloutu jest odpowiednio dobrana muzyka. Musi być miękka, przestrzenna, uspokajajšca umysł. Musi przynosić dobry nastrój i od?wieżać. Absolutny relaks psychiczny i fizyczny. Głęboki oddech przed powtórnš integracjš z lud?mi na dancefloorze. W warszawskiej Piekarni fani chillout roomów odpoczywajš w pokoju, którego klimat inspirowany jest "Ba?niami tysišca i jednej nocy" i zasadami Feng Shui. W Centralnym Domu Qltury, chillout to zaimprowizowany kšcik w sali na piętrze. Stare łóżko, choć małe, pomaga zebrać siły. Gdy na dole didżeje dajš czadu, na pięterku zwykle jest spokojnie.